هر قدر ناز کنی... - وبلاگ هم نفس

به گزارش وبلاگ هم نفس، ششصدمترمربع زمین داشت . با چهارصد و شصت متر زیربنا . یک آشپزخانه که سه ضلعش کابینت داشت و یک ضلعش گاز و یخچال و لباسشویی؛ وسط هم یک میز چوبی بود که بابا حبیب داده بود در ابعاد دقیق میز پینگ پنگ بسازند. هم میز ناهار خوری بود هم میز پینگ پنگ مان.

خانه ای با 9 اتاق، دو حمام و دو سرویس بهداشتی و حیاطی که سه تا ماشین یک طرفش پارک می شد و یک طرفش راحت می شد یک گل کوچک نقلی بازی کرد و توی باغچه یک درخت خرمای سه چهار متری و یک پرتقال هفت هشت ساله هم تماشاچی بازی ات باشند .

آن سال توی پاییز با سجاد تصمیم گرفتیم خانه را رنگ کنیم. از پاییز شروع کردیم . نیلوفرانه افتخاری تازه آمده بود. توی یک رادیو پخش یک کاسته سونی سفید رنگ کاست آلبوم را می گذاشتیم و همان طور یارا یارا گاهی خوان برس می کشیدیم به گرده دیوارها .

رنگ کردیم تمام خانه را .اتاق دخترها یاسی و بقیه اتاق ها آبی آسمانی . زمستان پر زوری نداشتیم آفتاب بی رمق نبود و هنوز تا شب عید خیلی راه بود و فشار آب خوب. همین مادر را براق کرد فرش ها و پتوها را هم توی حیاط بشوریم. به یک خانه تکانی زودرس مبتلا شده بودیم.

دخترهای خانه از مادر برای خانه تکانی قبراق تر بودند. طبق قانونی معهود و چند ساله من و سجاد برادرم می شدیم طبقه کارگر خانه تکانی با مواجبی به قاعده یک چایی و خرما و کلمپه نیم چاشت و دو وعده غذای گرم و بدون بیمه بدون عیدی بدون سنوات.خانه شده بود دسته گل.

رنگ ها روی دیوارها دلبری می کردند و هرکس که می آمد خانه مان، مادرم بادی به غبغب می انداخت و پر طمطراق می گفت: زحمت پسرامه پسر نگو بگو دوتا نخل... از کت و کول افتادن تا تموم بشه... و جواب می شنید: ایشالا دومادشون کنی... چند وقتی نگذشته بود که خاکستر نشین شدیم .

آن سال سه ماه به عید با زلزله خانه تکانی شدیم ... خانه ای که آنقدر تکانده شد که سقفش ریخت. بسیاری از لوازم خانه نابود شد و بلااستفاده و بسیاری اش را از زیر آوار درآوردیم ... لوازم که چه عرض کنم، همه خاطر ه هایمان را؛ یکی اش هم فرشی بود که جهاز مادرمان بود و غبار آوار، آهوها و اسب ها و سگ های مردان شکارچی را خاک آلود کرده بود.

فرشی با طرح شکارگاه ... یک فرش بود با زمینه ای سرمه ای رنگ و طرحی از یک شکارگاه که احتمالا دیده اید . روی سرزمین سرمه ای چند مرد جوان با اسب های براق و گردن کشیده و نازک ساق با چند سگ دنبال کمان کشیده و کمند به دست به دنبال آهوها بودند و آهوها پریشیده و پراکنده در دشت سرمه ای ولو بودند. یک سالی چادرنشین بودیم . بعدش شد کانکس. توی این مدت وسایلمان را به امانت پیش عزیز همدلی در کرمان گذاشته بودیم .

زندگی در بم سخت بود . دخترها باید مدرسه می رفتند. خانه ای توی کرمان اجاره کردیم. خانه ای سن و سال دار بود با حیاطی که اندازه یک ماشین جا داشت و سیمان های دیوارش طبله کرده بود . دو خواب داشت . طبیعتا برای ما حکم قفس. من حس می کنم آن سال پدرم خیلی اذیت شد هم به خاطر داغ هایی که در زلزله دید و هم به خاطر اوضاع اقتصادی و اقتصادی زندگی مان همان جا اولین موهای صورت پدرم سفید شد .بگذریم ... وسایلمان را از خانه دوستمان آوردیم .

خانه کوچک بود و همان شکارگاه مدتی لوله شده بود و غمگین مثل زیگوراتی باشکوه مدفون در انباری بود... من و برادرم اما باستان شناسانی سمج و دیوانه کشیدیمش بیرون و آب بستیم به شکارگاه ... پای سروها و کهورها... پودر ریختیم زیاد هم ریختیم ...پودر رختشویی که ریختیم یک هو هوا بد شد...زمستان شد.. برف شد.

برف سرمه ای شکارگاه را پوشاند ... زمان ایستاد ما هم ایستادیم برف باید ذوب می شد و می نشست به جان خاک سرمه ای شکارگاه... شکارگاه باید برف را به خود می مکید.زمستان طول کشید به قاعده یک چای نوشیدن که مادرریز بود. یک چای پلاس خرما و کلمپه چای نوشیدیم و جانمان بنشیند من پشت سطل آبی رنگی که روی فرش آب می گرفتیم ضرب گرفتم: هر قدر ناز کنی ناز کنی باز خریدار توام ... سجاد دنده داد . دوتا آهان آهان گفت و روی برف ها پایکوبیید، پایکوبیی مردانه و زمخت و بی هارمونی که بیشتر به مسخره بازی حرکتی شبیه بود تا یک پایکوبی. صدای ضرب و آواز من و آهان آهان گفتن سجاد.

دخترها را از داخل خانه بیرون کشید توی حیاط . مادر را هم. حیاط کوچک مان پر شد از صدای خنده دخترها ... از شرمی گل بهی از دست زدن از: چشمم روشن پسر رقاص و قرتی بزرگ کردم گفتن مادر ... برف هاپا می خوردند.

دشت غبارگرفته و چرک داشت پاکوب پایکوبی دو بیابانمرد می شد. حالا برف سفید نبودند در پاکوبی من و سجاد چرک شدند. غبارو چرک نشسته به جان فرش وا داده بود. جشن کوچک ما با فصل الخطاب مادر که: بسه دیگه همسایه ها می گن هنوز نیومده صداشون به عرشه... زشته ... تمام شد.

سطلی که همین دقایقی پیش مثل ضرب زورخانه زیر بغلم بود را پر آب کردم و بایک یاعلی پاشیدمش توی شکارگاه ... چه لحظه ای بود... چشم آهوها براق تر شد و منحنی هوش ربای کفل اسب ها مخملی تر... زمستان رفته بود . یک بارندگی شدید را هم پشت سر گذاشته بود و حالا توی شکارگاه بهار آمده بود توی دل ما هم ... خواهرم این لحظه را ثبت کرد و دوسه روز پیش فرستاد... کیفیت پایین عکس به این دلیل است که سجاد هم توی عکس بود و زنگ زدم که اجازه بگیرم عکسش را کار کنم و صفحه باید می رفت چاپخانه و در دسترس نبود .

حمیده این عکس را فرستاد و من نمی دانم چرا با این که عکس شادی است بغض کردم. از آن عکس ها که یکهو توی تحریریه مانیتورت را خاموش می کنی و می روی توی تراس زل می زنی به رفتار ماشین ها و لحظه لحظه یک خاطره را می خارانی ... من پرت شدم به آن لحظه ... به لحظه ای که آن لباس استقلال تنم بود ... به وقتی که سلمانی تازه کاری حوالی خانه جدید، دم عید موهایم را بزچین کرده بود و از عصبانیت کله ام را با ماشین بیست و چهار زدم، به پاچه های وراقتصادیده شلوار خاکی خیس... به چشمم روشن، پسر رقاص بزرگ کردم گفتن مادر...به همان بوی فرش خیس. بوی پشم خیس و پودر و سیمان های آب خورده و پوک پشت سرم روی دیوار.

این یک شماره عیدانه طور است . معمولا هم رسم است همه چیز به خوبی و خوشی برگزار شود و کنار هم حتی اگر خوب نیستیم . مثل جون دل ها ادای حال خوب ها را دربیاوریم . بین خودمان باشد . یک بیماری ای هست که اسم هم دارد ولی الان حال ندارم بروم سرچ کنم بهتان بگویم . این بیماری ام اینجوری است : من همیشه ترس از دست دادن دارم، همیشه توی اوج خوشی ها و خنده هایم بغض می کنم که نکند این لحظه همین جا متوقف شود. گذشته ام را که مرور می کنم می بینم ریشه هایش از قبل هم بوده ولی بعد از زلزله خیلی بیشتر مرا به خودش مبتلا کرده است ... سال جدیدتان را با یک پند مشفقانه و نصیحت برادرانه از من شروع کنید. از من گفتن توی همین لحظه ای که هستید فرقی ندارد غم یا شادی هرچه هست ذاتش را، حقیقتش را با تمام سلول هایتان لمس کنید . حس کنید و زیست داشته باشید. هر لحظه ای را که در آنید شیره اش را با تمام وجود بمکید و از طعم وانیلی اش لذت ببرید ...

پارسال این روزها همه می گفتند هوا گرم بشود کرونا می رود . رفت؟ زندگی مان را روی اما و اگر نبندیم . از لحظه استفاده کنیم و دیر می شود . من الان حاضرم یک کلیه ام را اهدا کنم و برگردم درست به لحظه چکاندن این عکس . بشوم خداوندگار شکارگاه . زمستان بیاورم و تابستان و بهار . دوست دارم بی ماسک و ضدعفونی کننده و رها روی برف های شکارگاه روی برف ها ضرب بگیرم و باباکرم بپایکوبیم بی خیال دنیا قر بدهم ... ولی نمی شود .

حامد عسکری - شاعر و نویسنده / روزنامه وبلاگ هم نفس