چرا حسین علیزاده برای موسیقی ایران مهم است؟ - وبلاگ هم نفس

به گزارش وبلاگ هم نفس، عصر ایران/استاد حسین علیزاده موزیسینی است که به شهادت تاریخ یکی از بزرگ ترین اساتید موسیقی این مرز و بوم است. هرگاه خواستید یک تجربه ناب از اثرگذاری موسیقی سنتی ایران و تلفیق درست با شعر را تجربه کنید پیشنهاد می کنم به آلبوم شورانگیز گوش دهید.

فقط یک آلبوم از آثار او برای ماندگارماندن نامش در تاریخ موسیقی ایران کفایت می نماید. حال در نظر داشته باشید که او چندین آلبوم و قطعه جاودانه به این کاروان اضافه نموده است. آلبوم هایی چون حصار، نی نوا، نوروز، ترکمن، شورانگیز، آوای مهر، فریاد، ساز خاموش و ... یا موسیقی فیلم هایی چون دلشدگان، گبه، لاک پشت ها هم پرواز می نمایند، نیوه مانگ و ... .

حسین علیزاده چند سال پیش در پاسخ به نقش موسیقی در زندگی شخصی و اهمیت آن در جامعه گفت: موسیقی شغل ما نیست، عشق ماست. موسیقی مرا شجاع نموده. حتی قبل از انقلاب که در شرایط تنگنا قرار گرفتم، عبور از آن فقط شجاعت می خواست... موسیقی، واکنش انسان به شرایط زندگی شاد یا غمناک او بوده است.

حسین علیزاده سال 1330 در منطقه سیدنصرالدین بازار تهران از پدری اهل ارومیه و مادری اهل تهران به دنیا آمد. پس از تحصیل در هنرستان موسیقی به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران رفت و هم زمان در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به یادگیری و اجرای کنسرت پرداخت.

پس از راهیابی به رشته موسیقی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران از محضر اساتیدی چون حبیب الله صالحی، محمود کریمی، علی اکبر شهنازی، داریوش صفوت، نورعلی خان برومند، سعید هرمزی، یوسف فروتن و عبدالله خان دوامی نکته های نوازندگی تار و سه تار و ردیف موسیقی سنتی ایران در سطوح عالی را فرا گرفت.

علیزاده در سال 1347 عضو ارکستر رودکی شد. او با عضویت در کانون چاووش همراه با دیگر استادان موسیقی ایران از جمله محمدرضا لطفی و پرویز مشکاتیان آثار جاودانه ای در موسیقی ایران به نام مجموعه آلبوم های چاووش اجرا کرد و هم با آموزش به هنرجویان موسیقی تأثیر مهمی در تربیت موسیقی دانان و نوازندگان پس از انقلاب گذاشت.

پس از تعطیلی و توقف موسسه چاووش، علیزاده برای ادامه تحصیل موسیقی به دانشگاه آزاد برلین رفت و در سال های میانی دهه شصت به ایران بازگشت و گروه شیدا و عارف را بازسازی کرد که حاصل آن کنسرت شورانگیز با صدای شهرام ناظری، صدیق تعریف و بیژن کامکار در تالار وحدت بود. این کنسرت بعدها با صدای شهرام ناظری در آلبومی به همین نام انتشار عمومی یافت.

حسین علیزاده از سال های پایانی دهه 70 همکاری خود را با محمدرضا شجریان و کیهان کلهر و همایون شجریان شروع کرد که حاصل آن اجرای کنسرت های مختلف در اروپا و آمریکا و کنسرت همنوا با بم در تهران بود. حاصل همکاری شجریان و علیزاده آلبوم های فریاد، همنوا با بم، داد و بیداد، زمستان و نوا است.

علیزاده در سال 83 با ژیوان گاسپاریان همکاری مشترکی داشت که حاصل آن کنسرتی در کاخ نیاوران بود که بعدها این کنسرت در قالب آلبومی به نام به تماشای آب های سپید انتشار عمومی یافت و تا مرحله نهایی جایزه گرمی برای بخش موسیقی جهانی پیش رفت.

حسین علیزاده در یاری به ساخت سازهای تازه تجربه های موفقی داشت که از آن میان می توان به ابداع سازهای سلانه و شورانگیز اشاره نمود که هم اینک هم در کنسرت هایش از آن بهره می گیرد.

حسین علیزاده یک میراث فرهنگی و هنری زنده است که در هر موقعیت و هر زمان و مکانی همیشه موسیقی ایران را به پله ای بالاتر سوق داده است.